Pokaz bicia monet

Stanowisko – mennica średniowieczna – początki historii pieniądza polskiego sięgają X/XI wieku i dotyczą emisji pierwszych władców dynastii Piastów: Mieszka I, Bolesława Chrobrego i Mieszka II. Pieniądz na ziemiach polskich był jednak stosowany już kilkanaście wieków wcześniej. Każdy z uczestników warsztatów będzie miał możliwość własnoręcznego wybicia kopii monety przy asyście doświadczonego mincerza (do wyboru: denar wczesnośredniowieczny, brakteaty, grosz praski, floren legnicki – pierwsza złota moneta na Śląsku). Oprawę stanowić będą opowieści i ciekawostki o dziejach pieniądza na ziemiach polskich. Istnieje także sposobność kupienia za symboliczną kwotę egzemplarza na pamiątkę. Zaprezentowane zostaną także wzory oryginalnych monet od czasów starożytnych aż po nowożytność.

Denar zwany „Princes Polonie”. Jedna z blisko 30 odmian srebrnych monet wybijanych pod auspicjami pierwszego króla Polski, Bolesława Chrobrego. Jego waga wynosiła około 1,5 grama i nawiązywała do systemu monetarnego ustanowionego przez Karolingów w VIII w. n.e. Denar dotarł na dwór pierwszych Piastów za pośrednictwem niemieckiej dynastii Ottonów. Istnieje tylko około 30 sztuk denara Chrobrego z napisem na awersie: „Princes Polonie”. Awers opatrzony został najstarszym wizerunkiem godła polskiego, orła. Zdaniem badaczy, wybito go około 992 roku po objęciu władzy przez Bolesława wkrótce po śmierci Mieszka I.

Wyróżniającą się grupę monet stanowiły jednostronnie bite z cienkiej blaszki brakteaty, zwane guziczkowymi. Brakteaty zdominowały mennictwo europejskie w XII i XIII wieku. Nosiły jedynie wyobrażenie symbolu awersu bez napisu. Posiadały wizerunki krzyży, koron, baszt, rozet, głów, zwierząt itp. Brzegi brakteatu uformowane były na kształt podwiniętego kołnierza. Na Śląsku liczne odmiany tej drobnej monety wprowadził książę Henryk I Brodaty.

Grosz praski zrewolucjonizował system pieniężny w Europie. Był to gruby denar o zwielokrotnionej ilości srebra i wadze blisko 4 gramom. Nową monetę wprowadził w 1300 roku król Czech Wacław II. Awers przedstawiał koronę oraz intytulację władcy, rewers godło Królestwa Czech – stojącą sylwetkę lwa. W tej formie bito grosza do połowy XVI stulecia. Moneta szybko zyskała popularność w całej Europie. Mozna nią było płacić zarówno we Francji, jak i w Rzeczypospolitej. Dziś określa się nią mianem „średniowiecznego euro”.

Złoty floren księcia legnickiego Wacława I. Pierwsza złota moneta na Śląsku, bita w okresie 1342-1364. Awers: lilia oraz imię księcia; rewers: stojąca postać św. Jana Chraiciela, patrona diecezji i prowincji śląskiej. Kruszec do wytapiania legnickich florenów pozyskiwano w kopalniach w rejonie Złotoryi i Mikołąjowic. Mennica zlokalizowana była w pobliżu legnickiego rynku, przy ob. ul. Piekarskiej. Na wzór monety legnickiej złote floreny wybijali wkrótce potem władcy ościenni, m.in. Bolko II, książę świdnicko-jaworski.